Niet alleen wennen aan het hebben van een relatie, maar ook nog aan zijn kinderen.
Gelukkig kan ik zeggen dat we het allemaal redelijk op een rijtje hebben.
Om voorop te stellen heb ik een goede band met de kinderen,
vanaf het begin was ik geen stiefmoeder maar de vriendin van papa en heb ik me afzijdig gehouden van hun opvoeding. Nu ze in ons huis komen wijs ik ze wel op huisafspraken en wens ik dat ze met respect met mij en mijn huis omgaan. Soms vraagt mijn vriend om advies en overleggen we dingen met zijn vieren, maar hij blijft de gezaghebber. Wij zitten goed op één lijn en hebben een goede communicatie en omgang met moeders.
Maar ik lieg als ik zeg dat t altijd rozengeur en maneschijn is.
De weekenden staan volledig in het teken van de kinderen.
Ik kook wat zij lusten, ik slaap tot zij wakker worden, ik pas mijn planning aan op hun nukken, ik kan niet meer met de deur open plassen (ook héél belangrijk
) en laat staan in mijn onderbroek door het huis.Dit zijn allemaal alleen de ongemakken die ik benoem.
Nja zal ieder ander denken, waar klaag je over.
Maar hoe vaak vergeten mensen dat dit niet mijn kinderen zijn?
Dat ik er zelf nog niet voor gekozen heb, maar het aanvaard en ermee omga alsof ze mijn eigen zijn.
Hoe zien jullie dit?